بررسی بالینی و آزمایشگاهی رابدومیولیز در ۱۶۵ بیمار با مسمومیت حادّ شدید

زمینه و هدف: رابدومیولیز نشانگانی بالینی و بیوشیمیایی است که یکی از علل آن مسمومیت‏های حاد می‏باشد. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی تظاهرات بالینی و آزمایشگاهی رابدومیولیز در بیماران مبتلا به مسمومیت حادّ شدید انجام شد.   روش تحقیق: در این مطالعه مقطعی، از 450 بیمار با مسمومیت حادّ شدید که در بخش مراقبت‏های ویژه مسمومین بیمارستان لقمان حکیم تهران، در فاصله ماه‏های فروردین تا مهر ‏1385 بستری شدند، 165 بیمار با سطح سرمی کراتین‏کیناز حداقل پنج برابر میزان طبیعی (iu/l ≤ 975) پس از رد سایر علل، وارد مطالعه شدند. تشخیص مسمومیت بر اساس تاریخچه مصرف سموم و یافته‏های بالینی گذاشته شد. سم مصرف شده به کمک آزمایش سم‏شناسی مناسب تایید گردید. اطلاعات جمعیت‏شناختی، علائم بالینی و بررسی‏های آزمایشگاهی بیماران ثبت گردید. داده ها با استفاده از نرم‏افزار آماری spss (ویرایش 5/11) در سطح معنی‏داری 05/0‏>p مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.   یافته ها: فراوانی رابدومیولیز در این مطالعه 6/36% بود. شایع‏ترین نوع مسمومیت به وجود آورنده این عارضه به ترتیب، مصرف اپیوم (28%)، داروهای ضدّ افسردگی سه حلقه‏ای‏ ‏(14%) و بنزودیازپین‏ها (14%) بودند. نارسایی حادّ کلیه در 23 بیمار (15%) مشاهده گردید. بین سطح کراتین‏کیناز و میزان کراتینین سرم همبستگی خطی وجود داشت (05/0>p).   نتیجه گیری: بیماران با مسمومیت حادّ شدید در معرض خطر بالای بروز رابدومیولیز قرار دارند و نارسایی حاد کلیه عارضه اصلی این نشانگان می‏باشد.